Шауаланы Разият
ЖАЗЫУУНДАН КЪАЧАЛМАЙДЫ АДАМ
Сары болуп кюз артыны кюнлери,
Сериуюнле урадыла бетиме.
Болурму жан мени кибик сюерге
Бу заманны, жюрек мудах этдире?
– Айталмаймы турдунг эртте сырымы,
Ажашхандан мурса, шинжи арада?
– Угъай, мени туугъан жерде жырымы
Эштгендиле тёшле, таула, къаяла.
– Юй-кюн бола, кюрешгенбиз, жубана,
Ёсдюрдюк бу ариу сабийлени…
– Хау, къатымда адамлагъа къууана…
Кёргенме да хар нени билгенлени…
– Юсюнге сен не кийсенг да, жараша,
Кёз тиеди деп келеди эсиме.
– Жашагъанда бирле талай, талаша,
Тургъанма мен эс да бурмай кесиме.
– Тансыкълап къарагъан кёпдю бетинге,
Сабий, эгеч, къарындашларым, атам…
– Ала мени кёп кереде этдиле
Жашаууму айбат эм татлы балдан.
– Иги адам – тамалы дунияны.
Къатынгдагъы ма аллайны юлгюсю …
– Андан тилейди Аллахдан да жаным:
Аны кюйдюрмесин, мени кюйдюрсюн!
– Жазыуундан къачалмайды бир адам.
Боллукъ затны бургъан къыйынды артха.
– Аны билип, тюшгенди манга жара:
Къууаныргъа къоркъама иги затха.