И всё-таки мне в жизни повезло:
Звезда бродяг всегда меня хранила,
Хотя не раз тяжёлое весло
Из-под руки волною уносило.
Я на судьбу сердиться не могу,
Мне верилось, что лодка не потонет,
Ведь кто-то ждал всегда на берегу
И вдаль глядел из-под ребра ладони.
И, чтя обычай добрый и простой,
На всякий случай – вдруг вернётся странник -
Сгребал сушняк и разжигал костёр,
И вешал над огнём помятый чайник.
Всегда был кто-то, верный и не трус,
Кто, не размениваясь на упрёки,
Продрогший сам на ледяном ветру,
Дыханием отогревал мне щёки.
Кто молча, не ворча и не ропща,
Тяжёлый чёлн вытаскивал на берег.
Всегда был кто-то, кто умел прощать,
Умел дождаться и опять поверить.
Заўсёды хтосьці быў
Між іншым мне жыццё сваё дало:
Заўсёды валацугаў зорка ратавала,
Хоць не аднойчы цяжкае вясло
Ад рук маіх ды хваля адбірала.
На лёс свой сердаваць цяпер не мода,
Мне верылася - лодка не ўтоне,
Бо хтось на беразе чакаў заўсёды
І ўдалячынь глядзеў рабром далоні.
І, добры, просты паважаючы звычай,
На ўсякі выпадак - мо вернецца вандроўца -
Гарнуў сушняк да вогнішча і чай
І вешаў чайнік над агнём не зноўца.
Заўсёды быў хтосьці, надзейны, не стары,
Хто, не разменьваючыся на папрокі,
Празябшы сам на ледзяным ветры,
Дыханнем адаграваў мне шчокі.
Хто моўчкі, не бурчачы няйначай,
Цяжкі човен выцягваў на бераг.
Заўсёды хтосьці быў, хто ўмеў прабачаць,
Умеў дачакацца і зноў паверыць.
Перевод Максима Троянович