Отныне мне не страшен гололед
И полынья, что под снежком таится.
А в книге судеб драный переплёт,
Источенные шашелем страницы.
И наши души множеством ветров
Утоплены всем скопом были в море.
Страницы спутаны, без точных номеров
В обломках недописанных историй.
И кто ж потом всё это сотворил?
Сложил сюжет, написанный богами
Собрав листочки те, соединил
Так плохо, неуклюже, вверх ногами.
Кому кричать, заметивши подлог,
В утеху всевозможным фаталистом?
Моей судьбы утрачен эпилог
И этот монолог о самом личном.
*****
Глеб Ганчароў
Адгэтуль мне не страшны галалёд
Ды снегам прыхаваныя палонкі…
У кнізе лёсаў – драны пераплёт,
Паточаныя шашалем старонкі.
I нашы душы безліччу вятроў
Былі гурмой патопленыя ў моры
Старонак без дакладных нумароў,
У зломках недапісаных гісторый.
I хто зрабіў пасля дарэмны чын,
Злажыў сюжэт, напісаны багамі?
Ён аркушы сабраў і спалучыў
Нязграбна, кепска, дагары нагамі.
Хто іх хапаў са спрытнасцю гульца,
Не гледзячы на сэнс апавядання,
Што лёсы без пачатку і канца
Паўсталі наўзамен наканавання?
Каму крычаць, прыкмеціўшы падлог,
На ўцеху разнастайным фаталістам?..
Маё жыццё згубіла эпілог
I маналог аб самым асабістым.
Илл. - инет.