Полина Орынянская. Чаевые. Рус. Бел

Максим Троянович
Ну, осень, будем бабки подбивать.
Считать цыплят, прощать себе изъяны.
Молчать, когда бессмысленны слова.
Таскать из жаркой памяти каштаны.

Сейчас, когда спешить и смех и грех,
когда дождями, как суровой ниткой,
я намертво зашита ото всех
в чудные сны, – на грани этой зыбкой

мне кажется, я просто стебелёк,
сухая тень под небом вполнакала.
Я ничего не накопила впрок.
Ты тоже золотишко растеряла.

Мы нищеброды, осень, не серчай,
мы падчерицы прошлого с тобою.
Но лето нам оставило на чай
душицы, чабреца и зверобоя.

 Чаявыя
 
Ну, восень, будзем бабкі падбіваць.
Лічыць куранятаў, прабачаць свае заганы.
Маўчаць, калі бессэнсоўная гаць.
Цягаць з гарачай памяці каштаны.

Цяпер, калі спяшацца  смех і грэх,
калі дажджамі, як суровай ніткай,
я намёртва зашыта ад усіх
у дары цудоўн, - на грані сноў здабытку

даецца мне, я простая сцяблінка,
сухая цень пад небам што любіла.
Нічога я не назапасіла ад рынка.
Ты золатка таксама разгубіла.

Мы жабракі з табою восень, ні чакай,
мы пасербкі мінулага з табою.
Але лета нам пакінула на чай
мацярдушкі і святаянніка з любоў'ю.

   Перевод Максима Троянович