Надыходзiць восень i паветра стыне
Сумных дум у вырай шэры клiн ляцiць,
А мяне усёж грэе любая святыня-
Iмя, што у сэрдцы свецiць, зiхацiць!
Восень, мая восень, ранiцай тАк росна
Бачыцца дзiвосным баль твой залаты
Белыя бярозкi cярод ёлак, соснау
Кожны дзень губляюць прыгажосць - лiсты!
И мяне у вырай мары, абяцаннем
Цёплага спаткання, вабяць да сябе
Але ж застаецца у сэрдцы спадзяваннем
Iмя, што i у зiму мерзнуць не дае.