Завіруха снег уздымае.
Ды аблізвае вуглы.
Нібы воўк, яна ўзвывае,
Потым скігліць, як малы.
То па даху, па старому ,
Раптам чымсць зашастае.
То, як позні бездарожны ,
У акно заляскае.
А старая наша хата
Цемная і сумная.
Толькі у аконца спіць
Бабанька разумная.
Можа завіруха тая
Так яе змарыла,
Можа праца па хаціне
Сябру замарыла.
“Гэй, падруга, пракідайся,
Шклянку чыстую шукай.
І, каб сэрцу весяліцца,
Кухаль гэты выпівай.
Праспявай мне пра краіны,
Дзе ў цішы птахі жывуць,
Праспявай мне як дзяўчыны
З ранку паа ваду ідуць”.
Завіруха снег уздымае.
Ды аблізвае вуглы.
Нібы воўк яна ўзвывае,
Потым скігліць, як малы.
“Падымі са смутку кухаль
Падымі мой сябр стары.
Крыху вып’ем, стане светла
Нібы зноўку малады”.