Прыціхну над агнём. Запальнічка ўздыхне
І знікне цеплыня ў тваіх руках нязваных.
/тут мы ўдваіх - у дымнай сівізне,
каханы…/
Пасля – паліць адной (так, попелам крышыць
маўчанне)...
/а цяпер – з пачырванелых клёнаў
глядзіць лістота ў восень з вышыні
ўлюбёна/
Адно ў тваіх руках спявае салаўём
Маё жывое сэрца!
.../носік твой спакусны/...
і толькі шчасце… шчасце не маё
на вуснах…