Давай заснём апоўначы ўдваіх…
Стамлёныя.
Бяз сораму і болю.
Ты першы
(я звычайна – за табою).
Так мы звысоку бачым светлых іх,
разбуджаных а трэцяй –
(бо знянацку
блішчыць
салют над вуліцамі ў Бранску)
дзве постаці ў распранутай начы,
бы ў раскадроўцы.
Ўвосень на плячы
адчуць руку (гучыць пасрэдна – “крылы”).
І вось яно – хвіліна і накрые!
...Мы
не заснём
сягоння
удваіх!
(мы ў змучаных правінцыях сваіх,
што ў час зжаўцелі, нібы фотаздымкі…)
Ды ўсё адно – з табою
у абдымках…