Вызрела туча вечерняя,
чешет о месяц бока.
Скрипнет во тьме качелями
волглая тишь городка.
Подслеповата окраина
в чёрных разводах лип.
Холодно. Окна задраены.
Трасса жужжит вдали.
Плещутся в воздухе редкие,
как самородки, огни...
Словно к верёвке прищепками,
крепятся к памяти дни –
пёстрые лёгкие платьица
прошлого лета, но
нужно ли было тратиться,
если уже давно
в память мою осеннюю
всякий-любой не вхож...
Что пожалеет время,
не пожалеет дождь.
Щупая веткой темень
у моего лица,
на свой листок последний
дерево молится.
Прышчэпкі
Выспела хмара вячэрняя,
чухае месяц бока.
Рыпне ў цемры арэлямі
волкае цішы рука.
Падслепаватая ўскраіна
ў чорных разводах - зірні.
Холадна. Вокны задраены.
Траса гудзе ўдалечыні.
Плёскаюцца ў паветры рэдкія,
як самародкі, агні...
Нібы да вяроўкі прышчэпкамі,
мацуюцца памяці дні -
пярэстай сукеначкай адзявацца
мінулага лета, але ж
ці трэба было марнавацца,
калі ўжо прыйшоў рубеж
ці памяці восень шануе нас,
Не ўсякі ўваходны ўздоўж...
Што пашкадуе час,
не пашкадуе дождж.
Цемра галінкай апоўдні
ля майго твару стаіцца
на свой лісток апошні
дрэва нават маліцца.
Перевёл на белорусский язык Максим Троянович