В осеннем пруду остывшем
изломано отраженье,
глаза равнодушно смотрят
и губы – углами вниз,
а голос звучит всё тише,
замедленнее движенья,
как будто опору ищешь,
нащупывая карниз...
В заулках души сокрыта
боязнь возвращенья боли,
бессонница волком рыщет
почуяв призывный след,
но имя давно забыто
и, может быть, поневоле
чужой стал родного ближе...
Сойдётся ли клином свет?
У восеньскай стаўцы астылай
Ў восеньскім стаўку астылым
зламана адлюстраванне,
вочы абыякава глядзяць
і вусны - куткамі ўніз,
а голас гучыць так міла,
запаволеней рухі,
як быццам апору шукаеш,
намацваючы карніз...
У завулках душы ўтоена
боязь вяртання болю,
бессань ваўком гайсае
пачуўшы заклічны след,
імя, што даўно забыта
і, можа быць, паняволі
чужы стаў роднага бліжэй...
Ці сыдзецца клінам свет?
Перевёл Максим Троянович