Ад прэлай лістоты п'янея душа
Па вузкай алеі іду не спеша
Верабейкі і вароны крычаць:
"Не Ўдаецца,табе прамаўчаць?"
А ліст залацісты іскрыцца,
Смуты налажылі пячатку,
А што калі не маўчыцца,
Слов не схаваеш ў пальчатку.
Не спяшаюся,люба пазалота!
Каліна гарыць,што пажар
Няма быццам іншай работы:
Сама сабе і раб- гаспадар,
Толькі мяняю блакноты...
Пануюць прэўкрасныя мары.
Па натаптанай іду сцяжынцы,
Восеньскі ліст упаў на плечы,
У твар цалуе мяне павуцінка
І быццам душэ -лягчэй!!!