Атака
Калі ты па свістку, па знаку,
На растаптаны ўстаўшы снег,
Гатовы кінуцца ў атаку,
Вінтоўку ўскінуўшы, пабег,
Якой утульнай тады стала
Табе халодная зямля,
Як добра памяць захавала:
Сцябліну ў полі кавыля
І ледзь прыкметныя пагоркі,
Разрываў дымныя сляды,
Драбінкі горкае махоркі,
Ільдзінкі з кропелькай вады.
Здавалася, каб адарвацца,
Патрэбны толькі ўзмах крыла.
Калі ж прылегчы і застацца, –
То крэпасцю зямля была б.
І снег мяце, і вецер гоніць,
І невядома, што далей.
Зямля, як маці абароніць, –
Туліся да яе мацней.
Ты гэтым думкам прагна верыў
Секунду з чвэрцю, незнарок
Ты даўжыню ім сам адмерыў,
Пачуўшы ротнага свісток.
Калі асекся гук кароткі,
І ты ў няўлоўны міг такі
Сваёй нялёгкаю паходкай
Хутчэй спяшаўся напрасткі.
Там засталася сіла ветру
І важкі крок твой напралом,
І тых апошніх трыццаць метраў,
Дзе крочаць побач смерць з жыццём!