Леопольд Стафф. Убитая берёза

Терджиман Кырымлы Второй
Убитая берёза

В лесу была мне всех утех милее
молчунья распечальная берёза,
деревьев прочих тоньше и белее,
немая и в повевах самых грозных.

Я ведал пошумы деревьев разных–
её одной сокрова не наруша,
тоска моя с её плелась напрасно,
истщась окликнуть замершую душу.

Её побудный ветер не родился...
Из ревности за волосы схвативший,
я заломал её хоть стон услышать...

Исполнясь дикой, бесноватой силой,
я заломал... Убита мной, берёза
не вышумела тайны... Реют грозы...

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Zabite drzewo

Z ciemnych mojego lasu drzew jedno najcichsze
Ukochalem, najbardziej smutne i najwiotsze:
Brzoze, co nie szumiala w najszalenszym wichrze,
Zawsze niema, choc wiatru wiew sie o nia otrze.
 
Wszystkich innych drzew znalem najlzejsze poszumy,
Tylko to jedno tajni swej mi nie otwarlo...
Prozno je ma tesknota wsrod bladej zadumy
Oplata, by w nim dusze ozywic zamarla.

Nie wial wicher, ktoremu obudzic je dano...
I gniew wstal we mnie... Dlonmi chwycilem wlos brzozy
I targnalem, by wydrzec choc skarge, jek grozy...

Milczala... Moca dzika, szalenstwem wezbrana,
Polamalem ja...– Lezy zabita ma dlonia...
Nie wyszumiala tajni swej... A wichry gonia...

Leopold Henryk Staff