Леопольд Стафф. Серая вигилия

Терджиман Кырымлы Второй
Серая вигилия

Вигилия мольбы, воспоминаний, звона
последнюю улыбку в небе бреднем
и, сердце чуткое тайком бередя,
кудель вечернюю снуёт с седого кона...

Последние огни, бледны и бестелесны,
дрожат и даром льнут к древесным кронам–
застенчивые, утлые, как жизнь за склоном...
Всё рано или поздно, неуместно,

разлито, слито часа переменой,
размыты, трачены в тенях и деревья;
стара, тоска глядит вокрест в тревоге;

а Счастьице, идя своим Доколе,
надежды в прахе ищет вдоль дороги,
себя оплакивает, скрыв свой облик...

перевод с польского Терджимана Кырымлы



Szara godzina

Szara godzina wspomnien, pacierza i dzwonow
Wsrod niebios na ostatni usmiech sie wysila,
Czujnosc serca, co broni sie tesknotom, zmyla
I przedze zmierzchu snuje ze siwych kokonow...

Ostatnie swiatla drzace, bledne, bezcielesne
Plosza sie i czepiaja drzew w proznym wysilku,
Kryja sie trwozne, watle, jak zycie na schylku...
Wszystko zda sie zapozne razem i zawczesne...

I gdy sie wszystko traci, rozlewa i zlewa,
Zatarte, nieujete: cien, niebo i drzewa:
Stare oczy tesknoty patrza w oddal w trwodze,

Jak w mrok Szczescie Niestale idzie i nadzieje
Ze ziemi zbiera, dawno pogubione w drodze,
Zakrywa twarz i samo nad soba lzy leje...

Leopold Staff