Леопольд Стафф. Тень

Терджиман Кырымлы Второй
Тень

Ах, память о былом предать бы перегною!
Я с братьями, как все, отправился в дорогу
А ночью дух по мне– огромный, хмурый, строгий...
Уж помню... тень его тянулась вслед за мною...

Я, серых взглядов тьму по жизни повстречавший,
их, канувших в ничто, насилу не припомню...
Был чёрен взор его, всевластный и бездонный...
Веление его! Мой им навек угашен...

С тех пор не свой иду, униженный, со всеми...
Да, струсил!.. Виноват... Меня сманили орды...
а он– своим путём– священный, чистый, гордый...
Мой взгляд стыдом прибит к проклятому приземью...

Ночами вслед дождю, настырно и уныло
вестующим листве ничтожество итога,
я чувствую: была бесцельною дорога...
Пусть былью порастёт убитое что было...

перевод с польского Терджимана Кырымлы

 
Cien

Najsmutniejsze wspomnienia niech nie zmartwychwstaja!
Bracia moi szli w droge, wiec poszedlem z nimi...
Noca cien mnie nawiedza posepny, olbrzymi...
Pomne... Tam wtedy duch byl, co nie szedl ze zgraja...

Ze spojrzen, ktore-m w szary odmet zycia rzucil,
Tysiace poszly w niwecz, prozno i daremnie...
On raz spojrzal otchlannem, ciemnem okiem we mnie...
To byl rozkaz! Jam dotad zen sie nie ocucil...

Stchorzylem!... Moja wina... Szedlem– bo szly tlumy...
Dzisiaj wstyd mi wzrok przybil ku ziemi przekletej...
On poszedl sam — przeczysty, wyniosly i swiety,
Ja ide ze schylonem czolem... bo bez dumy...

W noce przewlekle, ktorych blask lampy nie skraca,
Gdy deszcz po zmoklych lisciach placz skarg swoich wiesza,
Czuje pustke swej drogi... Szedlem– bo szla rzesza...
Najsmutniejsze ze wspomnien niech nigdy nie wraca...

Leopold Staff