Жыву я ў вёсцы невялічкай
Што пад Валожынам ляжыць.
У жыцці яна мне свеціць знічкай
Сумуе, калі дождж імжыць.
З усіх шляхоў мяне чакае,
Забыць радзіму не дае.
З далекім Космасам яднае
Ну як жа не любіць яе?!
Вясной яна - нібы нявеста -
У квецені садоў стаіць,
Няма мілей у свеце месца
Дзе, як ні тут, шчаслівым быць?!
А калі час жніво прыспешыць
Камбайны ў поле - чарадой.
Гудуць, нібыта пчолы ў лесе
Дзе зерне спелае - ракой.
Увосень бульбу ўсе капаюць
Мяхоў стаіць на полі шмат.
Сям'я сям'і дапамагаюць,
Каб быў багатым сват і брат.
Зімою тут мятуць завеі
Што свету Божага не знаць.
Гарбату пі, яна сагрэе
І хуценька на печ, паспаць.
Вось так жыве мая старонка
За ноччу дзень, за годам век.
Завецца ж проста - Каштаноўка
Найлепшая для сэрца з лек.