Tadeusz Rozewicz Nic o tobie nie wiem

Андрей Викторов Денисов
    

    НИЧЕГО О ТЕБЕ НЕ ЗНАЮ

я не знаю кого ты любила
и каким была в детстве ребенком

молодая
красивая женщина
с обещающим взглядом
и неприступным лицом

я не знаю что тебе этой ночью
приснилось и где была утром

но ты опоздала
задыхаясь
с  румянцем на скулах
уселась за нашим столом

подошел кто-то третий

молодой человек
в пуловере кричащей расцветки

ты взялась с аппетитом
за бульон или борщ
я уже отобедал
пил свой чай
и пальцем чертил 
на белой салфетке
сердечки

Пани Мария – сегодня ей
стукнуло 92 года –
вчера мне сказала
что встретила в поезде
Софью Андрeвну Толстую
она помнит Распутина
и Николая Второго
ей по сей день неясно
а нужна ли была
в октябре революция
– пан Тадеуш говорю только вам
интеллигенция старой России
была самой сознательной в мире
и погибла в огне революций
– не забудьте еще
о газете и конфетах коровка
– я написала статью о Белом супружестве
„Кто боится Ружевича“

снег идет
мне хотелось услышать
от тебя „до свиданья“
но ты заболталась на лестнице
с тем давешним типом

у меня была трудная ночь
а день задался еще хуже
сыну чудился хор голосов
он был похищен
в виде яркого света явился
ему Бог и мой добрый тихоня
пропал в неопалимом
огне купины

А когда обливаясь слезами
и кровью
я шагнул в снегопад
мне послышался голос:

„mein Vater, mein Vater,
und horest du nicht, was
Erlenkonig mir leise
verspricht?
Sei ruhig, bleibe ruhig, mein Kind!
In durren Blattern sauselt der Wind…”

в этом городе где
белые бродят медведи
где я пение слышу Кепуры
„la donna e mobile”
где медведи живут хлещут водку
и говорят „мать твою” или „блд”
а когда поднимают башку
возникает синюшное
цвета денатурата лицо
земляка

Потеряв ощущенье реальности
весь облепленный снегом
я шагал наугад сквозь метель
сам не знаю зачем и куда

вот и все
моя дальняя близкая
и чужая
до самой кончины

 © Copyright: Андрей Викторович Денисов, перевод с польского языка, 2013

        <>†<>

NIC O TOBIE NIE WIEM

nie wiem kogo kochalas
nie wiem jakim bylas dzieckiem

jestes mloda kobieta
masz piekna twarz
obiecujace oczy
i usta kore temu przecza

nie wiem co snilas w nocy
gdzie bylas dzis rano

spozniona
z rumiencem na twarzy
zdyszana
usiadlas przy stoliku

pojawil sie ktos trzeci

mlody mezczyzna
w krzyczacym swetrze

jadlas ze smakiem zurek
a moze czerwony barszczyk
ja bylem po obiedzie
pilem herbate
palcem rysowalem serca
na bialej serwetce

Pani Maria
dzis konczyla 92 lata
opowiedziala mi wczoraj ze
spotkala w pociagu
Zofie Andriejewne Tolstoj
widziala cara Mikolaja i Rasputina
nie wie do tej pory
czy rewolucja pazdziernikowa
miala sens
przeciez inteligencja rosyjska byla
najbardziej postepowa w Europie
– panie Tadeuszu, mowie to tylko Panu –
i wlasnie zostala pozarta
przez rewolucje
– niech Pan nie zapomni
o gazecie i mlecznych krowkach
– napisalam artykul o Bialym malzenstwie
„Kto sie boi Rozewicza”

pada snieg
myslalem
ze mi powiesz „do widzenia”
ale Ty rozmawiasz na schodach
z tym facetem

mialem ciezka noc
zly czarny dzien
moj syn uslyszal glosy
zostal porwany
bog przyszedl do niego pod postacia swiatla
dobry spokojny chlopiec
znalal sie w srodku
Krzaka ognistego

Krwawiac
szedlem przez sciane sniegu
slyszalem glos:
„mein Vater, mein Vater, und horest du nicht,
was Erlenkonig mir leise verspricht?
Sei ruhig, bleibe ruhig, mein Kind!
In durren Blattern sauselt der Wind…”

w tym miescie
po ktorym chodzi bialy niedzwiedz
w ktorym slysze spiew Kiepury
„la donna e mobile”
gdzie zyja biale niedzwiedzie
ktore pija wodke i mowia „o kurwa!”
a kiedy podnosza paszcze
widzimy fioletowa
jak denaturat twarz
rodaka

Pozbawiony poczucia rzeczywistosci
 oblepiony mokrym sniegiem
szedlem przed siebie
szedlem na cztery strony
swiata

i to juz wszystko
moja daleka bliska
i obca
az do konca

            <>†<>

„mein Vater, mein Vater, und horest du nicht,
was Erlenkonig mir leise verspricht?
Sei ruhig, bleibe ruhig, mein Kind!
In durren Blattern sauselt der Wind…”

***

Родимый, лесной царь со мной говорит:
Он золото, перлы и радость сулит.
О нет, мой младенец, ослышался ты:
То ветер, проснувшись, колыхнул листы.

 Василий Жуковский, вольный перевод стихотворения Гете

                <>†<>