Я, не зная, тебя
из всего, как умел, напридумывал:
По штрихам собирал
из севильских старинных холстов.
Ты казалась испанкой
из танца весёлого шумного,
И я слышал удары
атласных твоих башмачков.
Ты летала по лесу,
ты пела заре с загорянками,
Но когда ты, распевшись,
затеяла спор с соловьём,
Я тебя ревновал,
а соперников видел подранками,
И мечтал об одном:
будешь петь только в доме моём.
Я построил его —
крепкий дом за железной оградою,
С позолоченной клеткой,
с придворным оскаленным львом.
Но одна есть беда:
воробьи только песнями радуют,
Да и встречу с тобой
я опять отложил на потом…
На потым
Я, не ведаючы, цябе
з усяго, як умеў, напрыдумляў:
Па рысках збіраў
з севільскіх старадаўніх палотнаў.
Ты здавалася іспанкай
з танца вясёлага шумнага,
І я чуў удары
атласных тваіх чаравічкаў.
Ты лётала па лесе,
ты спявала світанку з загаранкамі,
Але калі ты, расспяваўшыся,
задумала спрэчку з салаўём,
Я цябе раўнаваў,
а супернікаў бачыў падранкамі,
І марыў пра адно:
будзеш спяваць толькі ў доме маём.
Я пабудаваў яго -
моцны дом за жалезнай агароджаю,
З пазалочанай клеткай,
з прыдворным выскаленым ільвом.
Ды адна ёсць бяда:
вераб'і цешаць песнямі родныя,
Ды сустрэчу з табой,
як раней, я адклаў на потым…
Перевод на белорусский язык Максима Троянович