Tadeusz Rozewicz Na obrzezach poezji

Андрей Викторов Денисов
    
           ~*~

НА ОКАЕМАХ ПОЭЗИИ


после каждого
стихо-творения
меня сносит уносит
на окаемы поэзии

в гущу жизни

я только в старости понял   
что у мира есть „странности”
но жизнь не является сном
психопата

кто-то – это было в начале –
хотел меня вывести
из лабиринта:
– протяни свою руку
вложи ее в бок мой
и веры держись
– мне сказал он
однако не помню
кто это был
и когда это было

после каждого
стихо-творения
я удаляюсь в изгнанье
на окоемы поэзии

где царит суета
оживленье
шум и гам не смолкают
жизнь кипит

только недра поэзии
остаются пусты и недвижны

открыты на вход
для любого

но выхода нет

и поэты в исканьях своих
всякий раз попадают в ловушку

на крючок в виде слов
„красота” и „всеобщее благо”
встреч при свечах
женских преданных взглядов
славы лавров и орденских лент

поэты теряют опору
рассудок и совесть
идут в консильери правительств
в цензуру в политику
в камергеры и камер-лакеи
становятся
министерскими боссами
лжепророками прессы
и даже бес-правия
слышат гласы сирен
выпадают из окон
и разбиваются
как фортепиано Шопена
молодые поэты
блуждают не знают
где Крым а где Рим
(мать же вашу! где башли?)

поэзия то что поет и поется
сводит друг с другом
вершины и долы
долгие годы
я ей занимался
был избран и призван
к этому делу
„которому имя поэзия”

ему я предался не сразу
„этой самой особой
из человеческих практик
каковая одна только служит
осознанию смерти”

возможно есть повод стыдиться
и я был бездарен
может обе руки у меня
были левые
я до сих пор все пишу от руки
ставлю буквы вручную
экономлю на точках

рука моя левая это
ангел мой левый
тот что не ведал
тот что взмывает
рука моя правая
всего лишь орудие труда
служит для вытирания
пота со лба
и стихо-творения

на окаемах поэзии
под прикрытием смерти
сенти-ментальной
жизнь кипит а поэзия
исполнена вкуса
безвкусия

соль земли выдыхается
слова
остаются без крова

2013

           ~*~

NA OBRZEZACH POEZJI

na obrzezach poezji

po stworzeniu wiersza
jestem wymiatany
usuwany
na obrzeza poezji

w sam srodek zycia

na starosc zrozumialem
ze swiat jest „dziwny”
ale zycie nie jest snem
wariata

ktos – to bylo na poczatku –
chcial mnie wyprowadzic
z tego labiryntu
daj tu reke swoja
i wloz w bok moj
a nie badz bez wiary
powiedzial do mnie
ale ja juz zapomnialem
kto to byl
kiedy to bylo

po skonczeniu wiersza
jestem wydalany
usuwany
na obrzeza poezji

na obrzezach panuje
goraczkowe ozywienie
zgielk i zamieszanie
kipi zycie

tylko wnetrze poezji
jest nieruchome puste

wejscie do wnetrza
jest otwarte
dla wszystkich

wyjscia nie ma

dlatego poeci szukajac
wpadaja w pulapke

na przynete
 „piekno” „dobro ludzkosci”
slawa wieczory przy swiecach
oczy kobiet
laury wstegi wiece

poeci gubia sie
wpadaja w obled w szal
w polityke
staja sie tajnymi radcami
mlodszymi szambelanami dworu
kamerlokajami
ministrami
rzecznikami „prawdy”
a nawet nie-rzadu
slysza glosy syren
wyskakuja z okien
roztrzaskuja sie na bruku
jak muzyczne instrumenty
mlodzi nie wiedza
gdzie sie znalezli
gdzie Krym gdzie Rzym
(o! k…a! gdzie szmal?)
poezja spiewana i spiewajaca

posredniczac
miedzy gora i dolem
wykonuje od wielu lat
ten zawod
do ktorego zostalem wybrany i
powolany
„a ktory nazywa sie poezja”

oddalem sie z ociaganiem
„tej najosobliwszej
ze wszystkich czynnosci ludzkich,
jedynej, co sluzy
uswiadamianiu smierci”

rzecz to troche wstydliwa
byc moze nie nadawalem sie
do niczego – bylem do niczego –
mialem dwie lewe rece
do dzis pisze tylko reka
reka stawiam litery
oszczedzam na kropkach

moja reka lewa
to moj aniol lewy
ten co nie wiedzial
ten co odlatuje
moja reka prawa
to tylko narzedzie pracy
sluzy do ocierania potu z czola
pisania wierszy

na obrzezach poezji
pod pokrywka smierci
senty-mentalne
kipi zycie i poezja
pelna smaku
dobrego i zlego

wietrzeje sol ziemi
slowa
staja sie bezdomne

          1997

           ~*~