Калі ручай разліўся першым,
І пташкі сталі шчабятаць,
Я знаю:у жыцці мы тыя вершы,
Якія трэба самаму складаць.
З чаго складаць? Рашаем самі.
Але ж з чаго б мы не складалі,
У жылах нашых, у крыві
Тячэ та мова, тыя словы,
Што зараз добра забываем.
Чаму? Таму што б'емся ў забыцці.
А мова наша-наша маці.
Глыток халодненькай вады.
Аснова нашай сільнай нацыі.
І сіла, і гісторыі сляды.
Хай мова льецца нотамі мажора,
І не забудзецца табой за раз.
Хай будуць людзі ў ролі пчолак,
Разносіць мовы гожы пах.
Хай грае моц у тваім сэрцы,
Хай з вуснаў літары гучаць.
Хай незачыненаю будзе дзверца,
Каб кожны змог адкрытым стаць.
Калі сумнення возьмуць верхам,
Успыхнуць думкі даказаць:
"Навошта трэба мова гэта?
Калі магу на рускай адказаць".
Адказ прасты:
Калі ж ты патрыёт сваёй краiны,
Пытанне выкліча шмат смеху
Таму што мовы нашы як плады.
Якiя зарадзідіся спрадвеку.
А ты іх, мілы, беражы.
І калі ўскочыць наша сонца,
Як быццам залаты канёк.
Тваe дачкi ў ложачку прачнуцца,
Згадаюць, як ты моваю распёк.
Нагадаюць y казкi ўсе пагрузкі,
І не забудуць пра пiрог,
Рэцэпт якога быў на беларускай,
А ўсе таму, што мове дапамог
Няхай пранікне яна ў жылы,
Дай волю ёй храніць агонь.
Агонь душы, які яна кружыла,
У сям'ю прайсці ты ёй дазволь.
Бо мова наша-наша мацi,
Глыток халодненькай вады.
Ну хто тут, мілы, вінаваты,
Што мову склалі на склады.