Хіба ж няма невядомых старонак?
Хіба ж цемнай ноччу нябачым мы зорак?
Хіба ж мы сляпыя, нябачым навокал?
Канешне, сябе не бачым наогул!
На гора суседа не звяртаем увагі,
Не заслугоўваем невялікай павагі.
Хіба ж у грудзі у нас ледзяныя крышталі,
Каб увагу мы нават на сяброў не звярталі?
Усе мы аднолькавыя але і розныя так сама.
Усе мы маем пачуцці, аднак ёсць ледяныя амаль.
Нехта трывае у сэрцы крышталь,
Не можа кахать і смяяцца нажаль.
Нам смяяцца патрэбна і шчыра гутарыць,
Нам патрэбна кахаць, патрэбна марыць.
Мы вольныя выбіраць свой шлях у жыцці:
Альбо крышталь у сэрцы, альбо каханне нясці.