Надежда Тютнева. На холмском причале. Рус. Бел

Максим Троянович
Бирюзово - не наше море,
В синеве затаилась сталь,
Разбросали багрянец зори
По окошкам, глядящим вдаль.
Привечает причал пассажиров,
Ноги тронут земную твердь.
И морская тревожная лира
Станет тихо рябинкам петь.
В городском интерьере сопки.
Да не долго на них глядеть,
Ведь минуты - солома в топке:
Время, вспыхнув, не будет тлеть.
Приобщиться к земному быту.
Всю Советскую истоптав,
За Шевченко, с земли не рытой,
Наберу себе диких трав.
Заварить чтоб потом пахучий,
Чай, таящий покой земли,
И попробуй-ка шторм гремучий
Насоли ты мене, насоли!
Набегает волна косая -
То в атаку прибой пошел,
Но скосить меня - мысль пустая,
Что-то, ветер, ты не учел.


На холмскім прычале
 
Бірузова - не наша мора,
У ім стаілася сталь, прычым,
Раскідала  світанкі  прастора,
А вокны глядзяць удалячынь.
Сустракае прычал пасажыраў,
Ногі стануць  цвержу кранаць.
І марская трывожная ліра
Стане ціха рабінкам спяваць.
У гарадскім інтэр'еры сопкі.
Ды не доўга на іх глядзець,
Бо хвіліны - салома ў топцы:
Час, успыхнуўшы,  будзе дымець.
Прылучыцца да зямнога побыту.
Усю Савецкую здратаваўшы,
За Шаўчэнка, з зямлі не рытай,
Сабе дзікай травы нарваўшы.
Заварыць каб потым пахкі,
Чай утоіць зямлі супакой,
Паспрабуйце  шторму адзнакі  -
Кіне солі ў чай з травой!
Набягае хваля касая -
То ў напад прыбой ужо прыбой пайшоў,
Не схіліць мяне - думка пустая,
Вецер,  сілы ты не знайшоў.

    Перевод на белорусский язык Максима Троянович