Лельчицы... Дубы как на ладони...
Речка Уборть тянется к шоссе.
На рассвете тихо ходят кони,
Оставляя след свой на росе.
Через поле в лес зелёно-синий
Убегают с гулом провода. –
Крик им откликается гусиный,
И кипит под крыльями вода.
Только гуси не взлетят высо́ко,
И падёт бессильно крик лугов.
Облаков седая поволока
Поплывёт над заревом дубов.
Поплывут без них на юг далёкий...
А гусям – в деревне зимовать.
На кормёжку и сарай убогий, –
Это ж надо! – небо променять!..
А оно окрест такое синее –
Коль глаза такие – кто уснёт?..
Шорох крыльев над белёсым инеем...
Только сильных небо признаёт!..
Перевод с белорусского
Міхась Башлакоў
* * *
Каля Лельчыц, дзе дубы гамоняць,
Рэчка Убарць сінізну нясе,
На світанні ходзяць ціха коні,
Кінуўшы адбітак на расе.
І праз луг кудысьці ў далячыні
Уцякаюць з гудам правады.
Адклікаецца ім крык гусіны,
Адарваўшы крылы ад вады.
Толькі гусі не ўзляцяць высока,
I ўпадзе ў адчаі крык далоў...
Белыя жаданыя аблокі
Паплывуць над зарывам дубоў.
Паплывуць без іх у край паўднёвы...
А гусям у вёсцы зімаваць.
На харчы і на хляўчук сасновы,
Гэта ж трэба, неба прамяняць!..
А яно сягоння сіне-сіняе...
Каб такія вочы — не заснуць...
Шоргат крыл над прыдарожным інеем...
Толькі дужых высі прызнаюць!..