Тадеуш Гайцы Песенка о бренности

Нати Гензер
Песенка о бренности

Понад ночью, как ты любишь,
время тает, звезды тронув
и, рукой листая книжки,
как малютка, бродит космос.
Терпеливыми глазами
жду я, в дрожи непонятной,
что вернется день и солнце,
как ребячий хор колядок

Ночью этой, ночью завтра
скажешь ты в веках геройских
про свой бунт, и о любовях,
что под слабой  крышей кисти;
тень ленивой бороною
волочешь – и снова станешь
ты над сердцем утром ранним,
ты над телом станешь ветвью.

Позовут тебя так резко,
что прокатится жемчужный
гром земной над королевством
рук твоих, как дождь на окна,
там заводит плуг на гору
хлопчик-василек по далям,
за пером, что ты обронишь
скажет всем: вот он – великий.

Piosenka o przemijaniu

Ponad noca, ktora kochasz,
czas przechodzi gwiazdy macac,
a zblakana reka w ksiazkach
jak malenki lezy kosmos.
I cierpliwa fala oczu
drzy w czekaniu niepojetym
na powrotny dzien i slonce
jak dziecinny spiew koledy.

W nocy tej lub innej nocy
powiesz wiekom bohaterskim
o twym buncie i milosci
pod drobniutkim dachem piesci;
i niedbaly cien jak brone
wloczac z soba - staniesz wreszcie
nad swym sercem jak poranek,
nad swym cialem jak galezia.

Stad wolanie pojdzie rzeskie
i potoczy sie perlisty
piorun ziemski na krolestwo
dloni twoich jak na szyby,
tam toczacy plug pod gora
drzew blawatnych - czlowiek wstega
widnokregu idac - pioro
znajdzie twe i powie: wielkosc.