Герман, я хотел написать тебе открытку,
этакую фиговинку с видом, шутки ради -
ну, конечно, ты знаешь о чём.
Но я узнал, что ты умер,
прежде чем я пошутил.
Я пока еще жив, наша беседа не закончена.
Я живу склонившись над бумагой, думая
о вычеркнутых и снова написанных словах
из нашего разговор,
и то, на чём мы остановились: «стихи не пишут,
не ожидая прихода смерти» – здесь мы были
трогательно единодушны.
Поэзия была счастьем отыскать пару слов,
жаждущих принадлежать друг другу,
до того как смерть придёт за нами.
Поэзия была заботливо скрытой шуткой,
чтобы смерть вычеркивала написанное и снова писала –
это и было поэзией.
Я уже никогда тебя не увижу.
Последнее время я живу в наклоне, для того
чтобы все твоё: оробелое тело,
голова, наполненная грустью и речью -
было схоронено живым.
Я живу, наклонившись над открыткой.
Ну, ты знаешь: слишком много синего моря
слишком много безоблачного неба:
Happy days in Greece*
*Счастливо отдохнуть в Греции (англ.)
Kaart van een Grieks eiland
Herman, ik had je nog een kaart willen schrijven,
zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap
over, nou ja, je weet wel waarover,
maar ik hoorde dat je al dood was
voor ik een grap had gevonden.
Ik leef nog, ons gesprek is niet af,
maar ik leef deze laatste dagen gebogen, over woorden
die ik doorstreep, weer opschrijf –
Waar hadden we het over, waar
waren we gebleven, zonder de dood te verwachten
schrijf je geen po;zie, daar waren we
het hartroerend over eens,
po;zie was geluk, het geluk om een paar woorden
te vinden die even bij elkaar wilden horen
voor de dood ons kwam halen,
een grap, een zorgvuldig verzwegen grap
om de dood, deze doorstrepen en weer opschrijven,
zo was po;zie.
Ik zal je dus nooit meer zien.
Ik leef deze laatste dagen gebogen, voor dat alles,
voor dat verlegen lichaam, dat weemoedige hoofd
waarmee je sprak, voor dat alles
levend wordt begraven,
ik bedoel, ik leef gebogen over die kaart,
je weet wel, zo'n veel te blauwe zee,
zo'n veel te blauwe hemel:
Happy days in Greece.