Праз пункціры ласкавых ліній
на вялікай тваёй далоні
праступаюць лёсы палонніц…
Злаві мяне!
У тваіх “глыбінях”
я й сама хачу быць рабыняй!
Трапіць з радасцю непадзельнай
на астатніх
(ім ўласна міма)
ў павуцінку маршчын любімых!
Павучок мой, дурной надзеяй
я жыву (на мяжы з экстрымам)…
Сам
на лініі баявых дзеяў
з ліній любові сатры мяне,
калі ў думках тваіх астылых,
ці адчайных, ці асцярожных
стану я (з атраду двухкрылых),
той, з якой не па-людску можна!
Улюбёнай гадаць трывожна…
На далоні тваёй - працяжнік
між “наложніцаў” я. Ў стрыптызе
слоў
прызнацца цяпер не страшна -
палягае ўсё ў кампрамісе:
калі шчасцем ты змог зняважыць,
значыць болем паспей узвысіць…