Ян Камперт
1902-1943
Перевела с нидерландского языка
на русский язык Галина Поротикова
Верлен отходит
Комната, стол, кровать,
гадкие слякоть и дрожь,
окна ледяные цветы -
ночь и холод, Париж.
Старик точно знает, ни сын,
ни дочь и никто не придёт;
ни даже малым глотком
дружок не утешит, абсент.
Бесцветна глухая стена,
нище, убого жилье.
И я, думает Верлен,
издохну здесь как сатана.
Комната, стол, кровать,
гадкие слякоть и дрожь -
так умирал Поль Верлен,
рю Декарт, Париж.
Интермеццо
Голос, лад-звон, унисон.
И чарующе так спето,
словно видел сердцем он
диво-чудо человека;
быть удобным, слово класть,
как в повязке, как в кульке,
лезвием в мужской руке
так, чтоб вновь не избежать
песни, с ней одолевать
навзничь слово, слово-клад...
Унисон-звон, голос, лад.
С нидерландского
Jan Campert
Verlaine sterft
Een kamer, een tafel, een bed,
grillige bloemen van ijs
waaieren wit aan het raam -
de nacht staat over Parijs.
Een oud man weet zich alleen,
geen hand die de zijne vindt;
zelfs niet eens de goede troost
van een enkel glas absinth.
De muren zijn verveloos
in het armzalig vertrek,
waar ik, denkt Paul Verlaine,
alleen, als een hond verrek.
Een kamer, een tafel, een bed,
bloemenwaaiers van ijs -
zo crepeerde Paul Verlaine,
rue Descartes, Parijs.
Intermezzo
Stem te zijn en anders niet,
maar zo meeslepend te zingen,
dat elk hart het wonder ziet
achter mensen, achter dingen;
te schikken en anders niet
woorden in zulk een verband
dat het onontkoombaar lied
- wapen in een man`s hand -
hen ruggelings overmant,
neervelt en boeit in zijn band...
stem te zijn en anders niet.