Час на месцы не буксуе,
Многа ў Свеце перамен.
Другі год сусед таксуе,
Бо,не з нашых манікенаў.
Даўно няма рэвалюцый,
Асобы зніклі,ёсць джэльтмэны,
Пазмянялісь Людзі ў людцы,
Стала многа манікенаў.
Манікен-паэт,музыка,
Нават пекар і цясляр,
Нават украціцель дзікаў
Хітра маскіруюць твары.
Крычыць з хрыпам дзядзька Міця:
Доляр будзе ў глечыке!
Не сумуйце,паглядзіце,
Вы,мае паплечнікі!
Колькі люду на канцерце:
Мані...Вертуоха!
Нікаму,сябры,не верце,
Што манікену плоха!
Світкай новаю ўразіў:
Удалы,як не круці!
На залатым ён унітазе,
Быццам тры дадуць жыцці!
Весялей тузу,чым пешцы:
Жыццё,як у казцы...
Твар з халоднаю усмешкай
Ззяе із пад маскі.
Раней кідалі за краты,
У кандалах на Салаўкі.
У штыкі ішлі брат на брата,
А крывасмокі і ваўкі
Быццам бы не вінаваты.
Дачакаўся перамен!
Нат прашчураў забяспечыў,
Так і застаўся манікенам,
Не з апошніх і не з першых,
Так,як я,ён піша вершы...