В книгу судеб не внесена,
Летописцами не отмечена
Мать, невеста или жена,
А в сказаньях и песнях — женщина.
Бьют ее за то, что мягка,
Что добра, что глаза, как блюдца,
Но одна она на века,
Государства и революции.
Но звезда горит, не свеча —
Очи вздрагивают, опущены,
И младенец спит у плеча...
Мать Ульянова, няня Пушкина1.
Как рука с ним сопряжена,
Нет на свете дороже бремени,
Вот несет его в мир она
В бури века и грозы времени.
Страху нет и безверья нет,
Проливается сквозь метели
Милосердия горний свет
Над землей, как над колыбелью.
Жанчына
У кнігу лёсаў не занесена,
Летапісцамі не адзначана
Маці, нявеста ці жонка,
А ў паданнях і песнях - жанчына.
Б'юць яе за тое, што мяккая,
Што добрая, што вочы, як сподкі,
Але адна яна на стагоддзі,
Дзяржавы і рэвалюцыі.
Але зорка гарыць, не свечка -
Вочы ўздрыгваюць, апушчаны,
І немаўля спіць у пляча...
Маці Ўльянава, няня Пушкина1.
Як рука з ім спалучана,
Няма на святле даражэй цяжару,
Вось нясе яго ў свет яна
Ў буры стагоддзя і навальніцы часу.
Страху няма і бязвер’я няма,
Праліваецца скрозь завеі
Літасці горней святло
Над зямлёй, як над зыбкай.
Перевод на белорусский язык Максима Троянович