Иосиф Бродский. Мне говорят. Рус. Бел

Максим Троянович
     Мне говорят, что нужно уезжать.
     Да-да. Благодарю. Я собираюсь.
     Да-да. Я понимаю. Провожать
     не следует. Да, я не потеряюсь.

     Ах, что вы говорите - дальний путь.
     Какой-нибудь ближайший полустанок.
     Ах, нет, не беспокойтесь. Как-нибудь.
     Я вовсе налегке. Без чемоданов.

     Да-да. Пора идти. Благодарю.
     Да-да. Пора. И каждый понимает.
     Безрадостную зимнюю зарю
     над родиной деревья поднимают.

     Все кончено. Не стану возражать.
     Ладони бы пожать - и до свиданья.
     Я выздоровел. Нужно уезжать.
     Да-да. Благодарю за расставанье.

     Вези меня по родине, такси.
     Как будто бы я адрес забываю.
     В умолкшие поля меня неси.
     Я, знаешь ли, с отчизны выбываю.

     Как будто бы я адрес позабыл:
     к окошку запотевшему приникну
     и над рекой, которую любил,
     я расплачусь и лодочника крикну.

     (Все кончено. Теперь я не спешу.
     Езжай назад спокойно, ради Бога.
     Я в небо погляжу и подышу
     холодным ветром берега другого.)

     Ну, вот и долгожданный переезд.
     Кати назад, не чувствуя печали.
     Когда войдешь на родине в подъезд,
     я к берегу пологому причалю.

     ***


     Мне кажуць, што трэба з'яжджаць.
     Так-так. Дзякую. Я збіраюся.
     Так-так. Я разумею. Выпраўляць
     не варта. Так, я не страчуся.

     Ах, што вы кажаце -- далёкі шлях.
     Які-небудзь найблізкі паўстанак.
     Ах, не, не турбуйцеся. Як-небудзь.
     Я зусім улегцы. Без чамаданаў.

     Так-так. Пара ісці. Дзякую.
     Так-так. Пара. І кожны разумее.
     Бязрадасны зімовы світанак
     над радзімай дрэвы паднімаюць.

     Усё скончана. Не стану пярэчыць.
     Далоні б паціснуць -- і да спаткання.
     Я акрыяў. Трэба з'яжджаць.
     Так-так. Дзякую за растанне.

     Вязі мяне па радзіме, таксі.
     Як быццам я адрэсу забываю.
     У змоўклыя палі мяне нясі.
     Я, ці ведаеш, з айчыны выбываю.

     Як быццам бы я адрас пазабываў:
     да акенца запатнеламу прытулюся
     і над ракой, якую я кахаў,
     я адплачу і лодачніка крыкну.

     (Усё скончана. Зараз я не спяшаюся.
     Едзь назад спакойна, напрамілы бог.
     Я ў неба пагляджу і падыхаю
     халодным ветрам берага іншага.)

     Ну, вось і доўгачаканы пераезд.
     Каці назад, не адчуваючы смутку.
     Калі ўвойдзеш на радзіме ў пад'езд,
     прычалю я да берага на суткі.

         Перевод на белорусский язык Максима Троянович