Так проста беднай памяці нанова
Узняць з сваіх глыбіняў - не згубіць
Той час, калі наш беразняк вясновы
Саладкасцю празрыстаю крывіць,
Калі не чутна свісту пераліваў
За воплескам абуджанай ракі.
І весела нібыта, балбатліва,
Сцякаюць па бяросце раўчукі,
Бяжыць вада, пакуль яшчэ жывая,
Адно ў зямлю, гатовую да слёз,
Ды ў сэрцы, быццам рана нажавая,
Няроўны строй заплаканых бяроз.
Оригинал:
Что проще бедной памяти, что проще -
Мои воспоминания хранить
О днях, когда березовая роща
Своей прозрачной сладостью кровит,
Когда не слышно гомона и свиста
За всплесками разбуженной реки.
И весело как будто, и речисто,
По бересте стекают ручейки,
Бежит вода, пока еще живая,
Напрасно уходящих в землю слёз,
Но в сердце, будто рана ножевая,
Неровный строй заплаканных берёз.
http://www.stihi.ru/2020/01/21/5891