Утром в ржаном закуте,
Где златятся рогожи в ряд,
Семерых ощенила сука,
Рыжих семерых щенят.
До вечера она их ласкала,
Причесывая языком,
И струился снежок подталый
Под теплым ее животом.
А вечером, когда куры
Обсиживают шесток,
Вышел хозяин хмурый,
Семерых всех поклал в мешок.
По сугробам она бежала,
Поспевая за ним бежать...
И так долго, долго дрожала
Воды незамерзшей гладь.
А когда чуть плелась обратно,
Слизывая пот с боков,
Показался ей месяц над хатой
Одним из ее щенков.
В синюю высь звонко
Глядела она, скуля,
А месяц скользил тонкий
И скрылся за холм в полях.
И глухо, как от подачки,
Когда бросят ей камень в смех,
Покатились глаза собачьи
Золотыми звёздами в снег.
Песня пра сабаку
Раніцай у жытнім катуху
Заляцяцца рагожы ў шэраг,
Семярых ашчаніла сука,
Рудых семярых шчанят.
Да вечара яна іх лашчыла,
Прычэсваючы языком,
І струменіўся снег падталы
Пад цёплым яе жыватом.
А ўвечар, калі куры
Абседжваюць прыпек,
Выйшаў гаспадар хмуры,
Семярых паклаў у мяшок.
Па гурбах яна бегла,
Паспяваючы за ім бегчы...
І так доўга, доўга дрыжала
Вады халодная роўнядзь.
А калі ледзь плялася зваротна,
Злізваючы пот з бакоў,
Здаўся ёй месяц над хатай
Адным з яе шчанюкоў.
У сінюю высь звонка
Глядзела яна, скавычучы,
А месяц слізгаў тонкі
І схаваўся за ўзгоркам у тучы.
І глуха, як ад падачкі,
Калі кінуць ёй камень у смех,
Пакаціліся вочы сабачыя
Залатымі зоркамі ў снег.
Перевод на белорусский язык Максим Троянович