Семинский Петр Ярославович (29.05.1963 - 28.01.2021) – поэт, прозаик и учитель, руководитель клуба “Тени Пегаса" при библиотеке №10 г. Гродно; лауреат республиканского конкурса “Золотой Купидон” (2014г.), член совета Гродненского областного отделения Союза писателей Беларуси, г. Гродно
Дзік Мікалай Францавіч
Забудем о плохом - http://www.stihi.ru/2014/11/17/1978
Забудзем пра дрэннае
Забудзем пра ўсё дрэннае, сябры,
часовыя душы даруем зрывы,
не будзем больш спрачацца да пары,
разбудзім далікатныя парывы.
Усім дакажам: талент наш любы
імпэтны, а ўсё дараваць імкнецца,
гарантам застанецца назаўжды
сяброўства даўняга, між іншым — сэрца.
***
Друзьям - http://www.stihi.ru/2014/11/18/2466
Сябрам
Чым болей пройдзена дарог,
тым адчувальней сталі раны,
часцей у госці на парог
сябры — амаль што ветэраны.
Апанавала сівізна,
а стукі сэрцаў узмацнелі,
бо мы не дапілі да дна
зіготкае надзеі келіх!
Яшчэ мы з вамі пажывем,
у крэсла ўтульнае не збочым,
уздым адужым, не звярнем
і разам зноў далей пакрочым.
***
Холодно мне… - http://www.stihi.ru/2014/11/22/2277
Холадна мне ...
Зорныя россыпы ціха кладуцца
зверху на коўдру блакітнага шоўку.
Снегу шматкам да вышынь не вярнуцца,
падаюць ніцма. І холадна зноўку.
Хутка ўзгадае пра злосць завіруха,
ліха абудзіць свае каруселі,
самаабгонным паспешлівым рухам
Ветрам прыўздымецца вэлюм на белі.
Ад адзіноты мне сумна, маркотна,
думкі тугой аддаляюць учынак.
Холадна мне, а на сэрцы гаротна.
Ноч прыхаваная шалем сняжынак.
***
Жить вопреки… - http://www.stihi.ru/2014/11/24/2064
Жыць насуперак…
Насуперак былым жыць дням,
мінулым думкам сурагатным,
юначым мроям-дзівакам
вярнуць настрой заўжды выдатны.
Жыць супраць глупства, супраць крыўд,
бяздушнай апраметнай цемры,
Жыць супраць горкіх слёз наўзрыд
і лесу межаванай меры.
Назло флюідам злосці жыць,
пакутам, што ў любым куплеце ...
Пакуль каханне — спеў душы,
пражыць назло ўсяму на свеце.
***
Надежда - http://www.stihi.ru/2014/07/17/4899
Надзея
З нябёсамі бываю шчыры,
часцей я, мо, чым сам з сабой,
калі вяду я рэй без ліры
з пайшоўшай з іншым зоркай мрой.
У той размове мала сэнсу,
што ў гронцы бэзу спарыша.
На ліст надзея застаецца
з зваротным адрасам — «Душа».
Напоўнены надзеяй келіх,
вось-вось пральцца цераз край ...
Пакінуць, струны каб балелі,
Ці ачуняць — сам выбірай.
***
Пераклад Пятра Семінскага. Члена Саюза пісьменнікаў Беларусі.
Горад Гродна, март 2020-го