***
Покличь меня внезапным забытьём,
Минувшее: цветущего жасмина
Сладчайший аромат в саду моём,
Что за деревню манит нас, невинных.
Увы, ничто не вечно у людей:
Жасмин увял, и лепестки опали,
А резвый шмель куда-то улетел.
И окна дома не моими стали.
Теперь жасмин подобен миражу –
Корчуют старый сад, и сердце стынет.
С тревогой за ограду я гляжу,
Но только память там живёт поныне.
Перевод с белорусского О.Шаблаковой
___________________
Оригинал: Дуброўскі Аляксандр Сцяпанавіч
***
Пакліч мяне, раптоўны ўспамін,
У сад, што тоне ў кіпені пялёсткаў,
Дзе тонкім пахам пеніцца язмін
І нас тактоўна вабіць прэч за вёску...
Шкада, нішто не вечна на зямлі:
Аднойчы пад дажджом язмін пажухнуў,
На кветках іншых жвавыя чмялі,
І два вакны на ўскраіне патухлі...
Маёй сядзібы вокны...
Сад стары
Карчуюць: ад язміну нуль карысці...
З трывогай я ўзіраюся ў муры,
Дзе ўспаміны нашы пасяліліся...