Микола Шабович. Михасю Башлакову

Владимир Сорочкин
Тем для стихов, казалось бы, в обрез,
Про всё с годами сказано-написано:
Про осень и весну, про сад и лес,
И даже про любовь под кипарисами.

Непросто всё ж Америку открыть
И ямбом, и хореем, и анапестом,
Ну а поэт не может не творить,
В стихах судьбу озвучивая начисто.

Не ожидать награды за стихи –
Давным-давно подарки все раздарены…
И все творцы сегодня – чудаки:
И временем, и славою обкрадены.

Судьбе на откуп брошены давно,
Но что-то пишут, пишут непреклонные,
Вкушая одиночества вино,
Как слёзы – и скупые, и солёные.

Вымучивают каждую строфу,
И с рифмами упрямо куролесятся,
Чтоб этот мир остался на слуху –
От маленького кустика до Месяца.

Отдать Отчизне своей заветный дар
И вновь творить в года немолодые,
Писать про сойку,
Осени пожар,
И счастья дни,
Как прежде –
Золотые…

Перевод с белорусского


Мікола Шабовіч

Міхасю Башлакову

А тэм для вершаў быццам бы не шмат:
Пра ўсё з гадамі складзена-напісана:
Пра восень і зіму, пра лес і сад,
І нават пра любоў пад кіпарысамі.

Няпроста ўсё ж Амерыку адкрыць
І ямбам, і харэем, і анапестам.
Але ж паэт не можа не тварыць –
Пісаць свой лёс і перапісваць начыста.

І не чакаць падзякі за радкі –
Даўным-даўно дарункі ўжо раздадзены…
Таму ўсе творцы сёння – дзівакі:
І часам, і увагаю абкрадзены.

На волю лёсу кінуты даўно,
Ды нешта пішуць, быццам утрапёныя,
“Каўтаюць” адзінокасці віно,
Нібыта слёзы – горкія, салёныя.

Выходжваюць, выседжваюць страфу
І з рыфмамі зашмат не куралесяцца,
Каб гэты свет уславіць пакрыху
Ад кусціка маленькага да Месяца,

Аддаць Радзіме сённяшні свой плён,
А потым зноў – хоць і гады не тыя –
Пісаць пра сойку,
Валасы, што лён,
І шчасця дні,
Як колісь,
Залатыя…