Юзеф Чехович Элегия немощи

Нати Гензер
Элегия немощи

выступают послы ночи
в тяжелых тогах затканой парче
камни сапфировые скачут под каретой
прочь
шествую маршем осенним
у поэтов вянут напевы
темень
фырчит крылатый конь огнебровый

в долине за листом лист
печатями падает на небо трав рыжее
идти куда же идти
со стихом как дым ненужным

я был повелителем гроз
я был на самом дне
тень голосом обольстила
к апокалипсису побудила
но все ли это
для глаз людей
кому рассказать
лишь напевать
а должен греметь и блистать

вот так в ноябрях пролетают слова
сонно шумит листопад
сквозь времена
в пустые руки
должен быть молнией
а стал тучей

ELEGIA NIEMOCY
 
stapaj; poslowie nocy
w ciezkich szatach z buczackich makat
szafirowy zwir spod karocy
zaskakal
ide z orszakiem jesiennym
bulwieja poetom spiewy
ciemny
prycha kon we skrzydlach ogniobrewy

w dolinie tej za lisciem lisc
jak pieczecie spadaja na rude traw niebo
isc dokad isc
z wierszem jak dym niepotrzebnym

poslugiwaly mi burze
widzialem dno
cien mnie swym glosem urzekl
apokalipsa zbudzil
czy to
jest sprawa ludzi
opowiadac komu
nuce
powinien bym blyskac i grzmiec

tak oto snuja sie slowa listopadowe
szemrz;ce sennym listowiem
o czas
o rece puste
nie miec bialego gromu
a chmure miec