Адам Мицкевич. Одиночеству

Терджиман Кырымлы Второй
Do samotnosci

Samotnosci! do ciebie biegne jak do wody
Z codziennych zycia upalow;
Z jakaz rozkosza padam w jasne, czyste chlody
Twych niezglebionych krysztalow.

Nurzam sie i wybijam w myslach nad myslami,
Igram z nimi jak z falami;
Az ostygly, znuzony, zloze moje zwloki–
Choc na chwile w sen gleboki.

Tys moj zywiol: ach, za coz te jasnych wod szyby
Studza mi serce, zmysly zaciemniaja mrokiem,
I za coz znowu musze, na ksztalt ptakaryby,
Wyrywac sie w powietrze slonca szukac okiem?

I bez oddechu w gorze, bez ciepla na dole,
Rownie jestem wygnancem w oboim zywiole.

Adam Mickewicz


Одиночеству

К тебе убежавший из знойного ада
от будней прожитых в истоме,
с каким наслаждением кану в прохладу
хрустальную тоней бездонных.

Ныряющий, с мыслями вольно играю–
с волнами, и вот, утомившись,
ничком ненадолго у берега с краю
кладусь переспать в твоей тиши.

Моя ты стихия, что студишь мне сердце
мой разум темнишь, горе-море:
летучей рыбёшке ожить не согреться ль,
согреться так с жизнью в раздоре?
 
Нет в высях покоя– в глубинах тепла нет:
изгою– плесканье меж дланей.

перевод с польского Терджимана Кырымлы