Мужчины в тесных пиджаках
Решили мир держать в руках.
В крутых мамоновых очках
не видно света:
Что сор, что люди - всё одно.
Сквозь виртуальное окно,
Льют ядовитое вино.
И пьёт планета.
Столетья «славные мужи»,
Предав Того, Кто дал им жизнь,
Меняли души на ножи,
Кроили гетто.
Как нам земной наш дом спасти,
Заблудшим разум обрести,
Любовь в сердцах своих нести,
Храня Заветы?!
Ведь в пропасть следуют они
На Люциферовы огни,
Срывая жизнь с родной земли,
За блеск монеты...
Мужчыны ў цесных пінжаках...
Мужчыны ў цесных пінжаках
Трымалі свет у сваіх руках.
У стромкіх мамонавых ачках
не відаць света:
Што смецце, што людзі - усё адно.
Скрозь віртуальнае акно,
Ільюць атрутнае віно.
І п'е планета.
Стагоддзі "хвалебныя мужы",
Здрадзіўшы Таго, Хто даў ім жыццё,
Змянялі душы на нажы,
Кроілі гета.
Як нам зямны наш дом весці,
Аблудным розум узрасці,
Каханне ў сэрцах сваіх несці,
Захоўваючы Запаветы?!
Бо ў прорву вынікаюць яны
На Люцыферавы агні,
Зрываючы жыццё з зямлі,
За бляск манеты...
Перевёл Максим Троянович