– Сенсиз бизге къоркъунч тюшлер
Гёрюне, – деп яшларым,
Айландырып битген тезден
Ястыкъгъа инбашларым.
Къол тербетме болмасам да
Тыгъыслыкъдан, тарлыкъдан,
Юхум къача сююнч артып
Бу байлыгъым барлыкъдан.
Заманда бир аякълары
Башлыгъымда болса да,
Тыгъыслыкъда эки гёзюм
Юху гёрмей къалса да...
«Насип сесни бёлмейик» – деп
Ай шыбышлап хоразгъа,
Танг къатмайлы, дюнья юхлап
Тургъай эди биразгъа.
Йыллар оьтер, заман етер –
Болуп оьзлер аналар,
Авлетлерин мендей бугюн
Къоркъунч тюшден аярлар.
Ялда къалгъан мен шо заман
Яллыкъны нетежекмен?
Шо гече мен бу гечемни
Сагъынып оьлежекмен.