«Àíà! Àíà! Àíà!» – äåï áèç òóâãúàíëû,
Áèð äå òàëìàé àëãúûøëàéáûç Àíàíû.
Ãåëèãèç áèç áóãþí ñàìà, áèð ñàìà,
øíãþí àëìà àëãúàñàéûêú Àòàíû.
Ãåëèãèç áèç áàðûáûç äà áèð áîëóï,
Àòàëàãúà éûëû ñ¸çëåð àéòàéûêú.
Èíáàøûíà ñàëûï õûéëû þðþãåí
Îëàð áóëàí øàò ÿøëûêúãúà êúàéòàéûêú.
Êúîëãúà êúàëàì àëãúàí ãþíäåí áåðèãå
Àíà ãüàêúäà ê¸ï ñàòûðëàð ÿçñàêú äà,
Ãüàé àìàí, áèç þâóêú ã¸ðþï îüçëåíè
Àíàëàãúà áèðàç àðòûêú áàçñàêú äà,
Àòàëàðäûð áåðåêåòãå áàø ñàëàð,
Îæàêúëàíû òþï êþð÷þñþ îëàðäûð.
Øî êþð÷þñþí òàñ ýòãåí óüé äàèìãå
Ñóâñóç êúàëãúàí äåíãèç éèìèê áîëàäûð.
«Àòà!» – äåñåíã êúàòòû áèëåê ã¸ç àëäà,
«Àíà!» – äåñåíã èññè ýêìåê êúîëóíãäà.
Êúàòòû áèëåê áóëàí èññè ýêìåãèíã
Àäàøìàãúà êúîéìàñ áèð äå ¸ëóíãäà.
«Àíà! Àíà! Àíà!» – äåï áèç òóâãúàíëû,
Áèð äå òàëìàé àëãúûøëàéáûç Àíàíû.
Ãåëèãèç áèç áóãþí ñàìà, áèð ñàìà,
øíãþí àëìà àëãúàñàéûêú Àòàíû.