Кшиштоф Камиль Бачиньски Похороны

Нати Гензер
Похороны

Снег сеет. На гроб эхом падёт
след земли. Память, спокойно умри,
набита на крест могильный, вдаль унесёт
колокол чуждого сердца в круговерти серой толпы.
А вокруг деревья стылые ожидают
у дверей в небо, у врат рая.
И кто чертополох сложил в отчаянные маски
и кто вам лица чуждые, как дым, развеял?
Ведь тишина. И дым на небе плоском.
Кто медленно погасит звезды гнева?
И звон земли – так высоко, как купол слышен.
И равнодушное лицо – уж стало глиной
Молчи. Вот ласточки-снежинки кружат
все пало – вот, уж пядью ниже.
Кто-то знаменьем осенит мой вечер, 
Кто-то в ночи на крест луну повесит.
Теперь суть навсегда. Черный след копателей.
Ввысь улетает голубь плача.


Krzysztof Kamil Baczynski
Pogrzeb

Mzy snieg. Na trumne spadaja, jak echo
kroki ziemi. Spokojnie umiera wspomnienie
wbite na krzyz cmentarzy i bije daleko
jak dzwon obcego serca szary tlumu wieniec.
A dookola drzewa zastygle czekaja
przed drzwiami nieba jak przed drzwiami raju,
Kto ostom twarz ukladall w rozpaczliwe maski
i kto wam twarze obce jak dymy rozwiewal?
Jest przeciez cicho. Dymi niebo plaskie.
Kto tak powoli gasil gwiazde mego gniewu?
Wysoko dzwoni ziemia na kopule czynu
i obojetnosc twarzy jest juz tylko glina.
Nie mow. Jaskolki sniegu koluja i nizej
opada wszystko - ot o kilka piedzi
ktos mi przezegna wieczor mijajac przed krzyzem.
Ktos wsrod nocy na krzyzu zawiesi mi ksiezyc.
Teraz jest zawsze. Czarny scieg kopaczy.
Ulatuje wysoko golab twego placzu
dn. 27.X.40 r.