Адам Мицкевич. Родина моя Литва!

Терджиман Кырымлы Второй
Родина моя Литва!

Родина моя Литва! ты одна что здоровье–
ценнность твою заболевший себе и откроет.

Ныне тоскуя в болезной разлуке с тобою,
дивных красот твоих храм от души приоткрою.

Дева святая, сиянье Покрова востока,
Запад Отчизны с тобой полон туков и соков.

Ты Новогрудок хранишь материнским побудом!
Детку мою исцелившая истинным чудом

(помню, при матери плачущей, к жизни Твоею опекой
при смерти было во здравье воздевшую веки;

мне бы к святыням Твоим устремиться порогу
за исцеление дочери отблагодарствовать Богу...)

чудом вернёшь нас на лоно Отчизны воспрявшей!..
Душу мою унеси в край усадеб и пашен

к пагоркам рощ, на луга по весне заливные
к Немана тихого вдаль голубеющей вые

к репе в янтарном цвету, к белоснежной гречихе,
в клевер румяный что девица– мягкий и тихий.

Там мой удел, опоясанный лентой-межою –
грушами старыми высажен, в зелени шёлков.

перевод с польского Терджимана Кырымлы



Litwo, Ojczyzno moja!

Litwo, Ojczyzno moja! ty jestes jak zdrowie;
Ile cie trzeba cenic, ten tylko sie dowie,

Kto cie stracil. Dzis pieknosc twa w calej ozdobie
Widze i opisuje, bo tesknie po tobie.

Panno swieta, co Jasnej bronisz Czestochowy
I w Ostrej swiecisz Bramie! Ty, co grod zamkowy

Nowogrodzki ochraniasz z jego wiernym ludem!
Jak mnie dziecko do zdrowia powrocilas cudem

(– Gdy od placzacej matki, pod Twoja opieke
Ofiarowany martwa podnioslem powieke;

I zaraz moglem pieszo, do Twych swiatyn progu
Isc za wrocone zycie podziekowac Bogu–)

Tak nas powrocisz cudem na Ojczyzny lono!...
Tymczasem, przenos moja dusze uteskniona

Do tych pagorkow lesnych, do tych lak zielonych,
Szeroko nad blekitnym Niemnem rozciagnionych;

Do tych pol malowanych zbozem rozmaitem,
Wyzlacanych pszenica, posrebrzanych zytem;

Gdzie bursztynowy swierzop, gryka jak snieg biala,
Gdzie panienskim rumiencem dziecielina pala,

A wszystko przepasane jakby wstega, miedza
Zielona, na niej zrzadka ciche grusze siedza.

Adam Mickiewicz