Прайшло пяць год, - і загаіла раны,
Нанесеныя жорсткаю вайной,
Мая Краіна,
рускія паляны
Зноў поўняцца сцюдзёнай цішынёй.
І мараку скрозь змрок прыморскай ночы
На пуцявінах маякі гараць.
На іх агонь, бы ў дарагія вочы,
Далёка з мора маракі глядзяць.
Дзе танк грымеў - цяпер там мірны трактар,
Квітнее сад праз папялішча пыл,
Па некалі перакапаным тракце
Так лёгка паляціць аўтамабіль.
Дзе ўчора развіталіся навечна,
Там маці над калыскаю пяе.
І там, дзе елку мкнуліся скалечыць,
Ўздымаюць рукі парасткі яе.
Ты стала зноў магутнай і свабоднай,
Краіна!
Ды жывыя назаўжды
Ў скарбонцы вечнай памяці народнай
Вайною спапялёны гады.
Для міру дзеля пакаленняў новых,
Ад Каспія і да палярных льдоў,
Як помнікі з-пад попельных пакроваў
Ўстаюць грамады новых гарадоў.
Оригинал:
Прошло пять лет,— и залечила раны,
Жестокой нанесенные войной,
Страна моя,
и русские поляны
Опять полны студеной тишиной.
И маяки сквозь мрак приморской ночи,
Путь указуя моряку, горят.
На их огонь, как в дружеские очи,
Далеко с моря моряки глядят.
Где танк гремел — там ныне мирный трактор,
Где выл пожар — благоухает сад,
И по изрытому когда-то тракту
Автомобили легкие летят.
Где елей искалеченные руки
Взывали к мщенью — зеленеет ель,
И там, где сердце ныло от разлуки,—
Там мать поет, качая колыбель.
Ты стала вновь могучей и свободной,
Страна моя!
Но живы навсегда
В сокровищнице памяти народной
Войной испепеленные года.
Для мирной жизни юных поколений,
От Каспия и до полярных льдов,
Как памятники выжженных селений,
Встают громады новых городов.