Раптоўна змяў натоўп людскі
Нязнаных сіл разгул.
І гэта быў не гарадскі,
Ды й не вясковы гул.
Грымот аддалены раскат
Падобны з ім нібыта брат,
Ды ў громе капяжу
Чаканне – ў воблачнай душы,
Ў жаданні высахлай пашы
Ёсць навіна дажджу.
А гэты ў страшнай прастаце –
Сухі. І слых мой не хацеў
Паверыць - і таму,
Што пашыраўся ён і рос,
Што неадступна гібель нёс
Дзіцяці маяму.
Оригинал:
И в пестрой суете людской
Все изменилось вдруг.
Но это был не городской,
Да и не сельский звук.
На грома дальнего раскат
Он, правда, был похож, как брат,
Но в громе влажность есть
Высоких свежих облаков
И вожделение лугов -
Веселых ливней весть.
А этот был, как пекло, сух,
И не хотел смятенный слух
Поверить - по тому,
Как расширялся он и рос,
Как равнодушно гибель нес
Ребенку моему.