Михась Башлаков. Возвращение в Красный Рог

Владимир Сорочкин
Я в Красный Рог приеду на рассвете…
Листом качает осень золотым.
Расплёл туман серебряные сети,
И так тоскливо пахнет горький дым.

Подумаю: как много промелькнуло,
Ушло воде струящейся вослед…
И словно бы зимою потянуло:
Нет ни друзей, ни тех далёких лет…

Прошли они, исчезнув как в тумане –
Напрасно звать – их не вернуть назад,
И только мне Рожок звенит, играет,
И вдаль бежит, да шепчет листопад…

Тропинка. Парк. Знакомая усадьба.
И шумный бал. Движенья. Голоса.
И бабочкой в стекло стучит из сада
Далёкий полдень, тайный, как леса.

И вновь секирой ранена берёза.
И кружится над стёжкою листок.
И поневоле набегают слёзы,
И как свирель, рыдает память строк…


Перевод с белорусского


Мiхась Башлакоў

Вяртанне ў Красны Рог

У Красны Рог прыеду на світанні…
Шапоча восень лісцем залатым.
І нікне пойма срэбная ў тумане,
І так шчымліва пахне горкі дым…

Падумаю: як многае мінула,
З вадой сплыло між гэтых берагоў…
Па сутнасці, зімою пацягнула:
Ні тых сяброў, ні юных тых гадоў…

Прайшлі яны і зніклі ўсё ў сутонні –
Дарэмна зваць – не вернуцца назад.
І толькі вось Ражок звініць, гамоніць,
Бяжыць удаль… Там шэпча лістапад…

Сцяжынка. Парк. Знаёмая сядзіба.
І шумны баль. Абліччы. Галасы.
І матыльком трапечацца у шыбу
Далёкі дзень, таемны, як лясы…

Сякераю паранена бяроза.
І кружыцца над сцежкаю лісток.
І мімаволі набягаюць слёзы,
І, як жалейка, плачацца радок…