Як пройдзе заўтра рэхам гулкім
Па сёньня зморшчанай прасторы,
Дамоў прыеду, каб завулкам
Зноў перанесьціся ва Ўчора.
Там, ля падмурку старой хаты
Успомню век ранейшы жвавы,
Якога зьніклі ў час раскаты,
Той час, са сьмехам і забавай.
Дзяцінства чысты асяродак,
Сяброўствам кладзеныя гаці...
Збанок, карэц драўляны, сподак,
Бліны і бацька, побач маці.
Напоўню з верхам, да краёў
Той збан гліняны ад бабулі
Дзядоўскім шэптам ніў, гаёў
Пра косы звонкія і кулі.
Я чую, помніць Беларусь...
Налью вадзіцы, чыстай гэткай,
У прыгаршч унуку й памалюся,
Так, за цябе, мая ты кветка!