Стогнуць саспелыя каласы пад сярпом тваім.
Што гэта сцелецца шэрым полагам? Жыцця дым.
Восень шчыра дыхае калючым холадам.
Што, ты, страціў на доўгай дарозе?
Мабыть мары, каханне і маладосць.
Ведаеш, у гэтым вялізным свеце,
Кожны з нас толькі госць.
Не журыся, усё пражытае — нездарма.
А што далей? Восень, а потым магчыма будзе зіма...
© Вольга Варашылава