Аркадий Кулешов - Прощай

Владимир Бойко
Прощай, разбуженная сердцем, дорогая.
Зачем так больно, до сих пор я не пойму.
И жаль звезды, что меркнет в небе, догорая,
Когда пора зардеться утру моему.

А помнишь, в первый раз признался я несмело?
Над нами жаворонком плакал май и пел.
Но в час рассветный лишь отчаянье немело,
Был строг твой взгляд, и был туман над полем бел.

Ушла, любимая, под гомон желтых сосен.
Ушла, молчальница, под шум волны ржаной
На том распутье, где зеленые колосья
Качались горестно, печаль деля со мной.

Ушла за тихие далекие просторы
Звездою утренней, что гаснет в синеве.
Души истерзанной горячие укоры
Слезой холодною застыли на траве.

Ушла, оставив мне промозглые туманы
И гарь полынную клубящихся дорог,
Чтоб я всю горечь мимолетной этой раны
Годами в сердце заглушить своем не мог.

Ушла, и больше не придешь уже, Алеся.
Прощай, смугляночка, любимая, прощай.
На том распутье вновь стою, а с поднебесья
Звенит и плачет грустным жаворонком май.

Прощай, разбуженная в сердце, дорогая.
Твой светлый образ пронесу я сквозь года.
И поутру мерцает в небе, догорая,
Но поздним вечером опять взойдет звезда.



Оригинал:

Аркадзь Куляшоў
БЫВАЙ…

Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая.
Чаму так горка, не магу я зразумець.
Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружавець.

Ці помніш першае нясмелае прызнанне?..
Над намі жаўранкам звінеў і плакаў май.
Назаўтра золкае, туманнае світанне,
Суровы позірк твой і мой нямы адчай.

Пайшла ты, любая, пад гоман жоўтых сосен,
Пайшла, маўклівая, пад хваль жытнёвых шум,
Туды, дзе гойдала зялёнае калоссе
На сцежках ростані мой адзінокі сум.

Пайшла за ціхія, далёкія прасторы
Світальнай зоркай ты, што гасне ў сіняве.
Душы пакрыўджанай гарачыя дакоры
Слязой халоднаю застылі на траве.

Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманы,
Палынны жаль смугой ахутаных дарог,
Каб я хвілінны боль і горыч гэтай раны
Гадамі ў сэрцы заглушыць сваім не мог.

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.
Бывай, смуглявая, каханая, бывай.
Стаю на ростанях былых, а з паднябесся
Самотным жаўранкам звініць і плача май.

Бывай, абуджаная ў сэрцы, дарагая.
Твой светлы вобраз панясу я па жыцці.
На ўсходзе дня майго заранка дагарае,
Каб позна вечарам на захадзе ўзысці.