Як у апошнім дыханьні
Я малю зноў дараваць,
Пацалунак мяне каханне
Я стаміўся блізкасць чакаць...
Не здалося, не снілася
Пацалункаў вільготных радасць
Хто прыдумаў гэтую блізкасць
Перекрещенную сувязь
Зацелуй да смерці дробка
Каб на свеце усё забыць,
Хоць ледзь-ледзь яшчэ трошкі
Без дотыку не пражыць
Обжигай вусны як полымя
У ложы люба і горача
Поцалунки дарагая
Разогреют нам сэрца,
Ведь ещё не знал я раньше
Таких алых, сладких губ,
Всех на свете этом краше
Как и пара нежных рук.
Что, с ума лаская, сводят
С поцелуями ложась,
До безумия заводят
В долгожданный этот час.
Так усердно словно грозы
Прикасаются земли,
Слаще нет такой угрозы
Умирать в руках любви
Як у апошнім дыханьні
Я малю зноў дараваць,
Пацалунак мяне каханне
Я стаміўся блізкасць чакаць...
Саратов 20 сакавика 2018 года.
Буржинский Сергей.