Мітусіцца матылёк дарэмна.
Тэрмін скончыўся яго жыцця.
Восень хцівай, жорсткаю царэўнай,
Правядзе дарогай забыцця.
Беспрытульны, сэрца зашчаміла,
Рэчка часу хутка працякла.
Трапятанне крыльцаў... дзе ж ты, сіла?
Не прыстаць цяпер яму да шкла.
Курчыцца, шукае небарака
Паратунак. Дзе былы размах?
Ладны быў такі ж ён забіяка.
З цяжкасцю даводзіцца ўзмах.
Застаецца што яму? Скарыцца...
Шлях такі ў кожнага, павер...
Восень уладарнаю царыцай
Губіць самы добры наш намер.